Dankzij Iris
(Bij 'Fata Morgana' van Iris Le Rütte)
Ergens in Amsterdam lopen drie dromedarissen
loom langs de spoorlijn, terwijl treinen met
rare haast voorbij snellen. De beesten zijn
levensecht gemodelleerd en doeltreffend in
de locatie opgenomen. Dit droombeeld heeft
Jungiaanse allure en maakt sprookjes waar,
waar we even dachten dat alles vlak blijft.
Iris is de dochter van Andersen.
Kom zeg, zij is zijn muze!
De woestijndieren vragen erom om te worden
bereden, zo teder zijn ze afgebeeld, hun
oeraardse aanwezigheid doet de snelheid van
strakke, mannelijke treinen wegvagen. De rust
van het langzame wandelen van deze dieren
zet onze cultuur rap in de schandpaal.
Dankzij Iris slaap ik gerust.
Alsof ik door haar ben gekust.
Diepbewust.
Geplaatst in de categorie: idool