Hartenkreten

hartenkreet (nr. 34.229):

Verrotte kleuren.

Starend verzwelg ik een vermoeid panorama
Van onheus bejegende armoelijers.
Ze stinken en verderf kleurt mijn beeld bruin,
Ik verwijs de verschoppelingen naar eigen idee.

Opgewekt lach ik hen zelfs uit en geef vervolgens raad.
Mijn vinger richt zich duidelijk naar een mistige horizon.
Zelfs donkere wolken passeer ik luchtig op die manier
Verrotting en ontbinding veracht ik moeiteloos.

In lorren geklede kinderen huilen zachter
Wanneer zij de richting van mijn vinger volgen.
Vergeten zij hun armoe, pijn of honger?
Zo’n weldoorvoede vinger zie je niet altijd.

Trots ben ik dat ik hun ellende niet voel
Omdat ze mijn aangegeven richting volgen.
Met hun traanloze ogen vol van zelfmedelij
Stinkt alles ondanks mijn ambities toch steeds erger.

Vochtige zwarte aarde en verscheurde kleding
Kleven onlosmakelijk aan zuigende geluiden
Die ritmeloos zompend eigenlijk ontzettend storen,
En waardoor mijn vinger toch enigszins kromt.

Vaalbleek licht lardeert plots de taart van mijn hoop,
De motregen en de zon produceren een regenboog!
Daar, waar mijn vinger eerst aarzelend de horizon raakte,
Maar ze kijken niet eens naar de gratis kleuren.

Vorsend en smalend wacht ik op een reactie
Van hen die ik toch wees op al die schoonheid.
Kleuren, mooie kleuren, prefereren dus toch zwart en wit,
En geuren stinken erger ineens door het kleuren van verrotting.

Het gekreun neemt geleidelijk af en verstomt tenslotte.
Straks is alles stil en doven de kleuren door duisternis.
Grote insecten en kleine dieren verzamelen zich nu
Voor etenstijd, ik wandel fluitend verder naar morgen.