in het honderd
Dat geweldige toen we elkaar eindelijk hadden,
met elkaar knokten voor later en geluk.
En jawel het leven pakte ons soms flink bij de kladden
maar tussen jou en mij kon het niet stuk.
En nu, nu zit jij daar en ik hier voor me uit te staren
met geen enkel idee hoe het leven te leven.
Mijn hart en ziel zijn niet meer te bedaren,
geen zin meer om nog kracht te geven.
Zo lijkt de tijd een weerzinwekkend secondelang gevecht,
de dagen een urenlange strijd.
Na al die jaren niet meer samen onze rug gerecht
en jij die met een ander vrijdt.
Na al het knokken heb je mij bedonderd.
Na alles samen ligt nu alles in het honderd...
Geplaatst in de categorie: verdriet