inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 34.730):

Op mijn ziekenhuisbed ben ik gered.

Het heeft wel iets vragends en knus in het hart om ziek te zijn.
Met de teddybeer tegen het hoofd.
En met de puzzledoos in de armen.
In alle eeuwigheid.

Ziek.
Het maakt allemaal niets uit.
Ik heb een ziek hoofd.
Daar kan ik het niet mee doen.
Het zij zo. Mijn hart is ook nog ziek

De ggz gebouwen allemaal aan toe.
Ik ben daar een gewoon patiëntje nummer honderdtweeëntwintigduizend en tweeëntwintig.
Met de rode thermometer in mijn mond.
Op zoek naar een pil tegen mijn angst.

Ik moet als kuurtje een appeltje eten, een pruimpje en een glaasje water.
En ik leg mij onder een grote microscoop.
Ik lig met een ringworm te kronkelen op het prepareerglaasje.
Want ja, ik ben ziek.

Op bed mogen blijven omdat je ziek bent heeft wel wat.
Een puzzledoos op schoot.
Niet meer denken aan morgen.
Niet meer denken aan morgen
Met arbeidsritmes, arbeidsbesognes,arbeidsbeschuit
arbeidsongelukken, notitiestukken zonder invalidepensioenen, verwacht dat je wordt arbeidskampioen
Ziek op bed in gebed in witte ziekenhuislakens

Wij slapen in ziekenhuiszaal bij het laatste nachtkaarsje.
Wij mogen dromen krijgen van Onze Lieve Heer voor jullie allemaal.
Wij zijn ellendelingen op zware bedden van staal.
Niemand kunnen we nog toespreken met mond en tong en handen.

Boven ons branden de eeuwige sterren.
Oh wat voelen we hun eeuwige plaats hoog boven ons.
We hebben een kruis allemaal.
Ons zieke gezicht staat op ons ponskaartje.

In mijn hoofd is het licht uit.
Het is zwart in mijn hoofd.
Mijn engelbewaarder probeert het smeersel uit mijn oren met een hemelse lepel los te krijgen.

Overdag hebben we een puzzledoos in onze handen
De zieke vrouwen in de andere ziekenhuiskamer bidden tot Onze Lieve Vrouw in snikken en pijnen met liefde.
En ook wij bidden daarop ook in snikken en pijnen tot Onze Lieve Vrouw, ook in liefde en overgave aan Haar en haar Kind.
En hoe dieper de nacht wordt op stalen bedden, hoe eenzamer we ons voelen vast aan kabels en nare herinneringen.

Sommige ziekenzusters en ziekenbroeders willen niets met mij doen, en dan hoop ik dat ze mij maar met een naald steken in mijn voeten want pijnlijke aandacht is ook aandacht zo in de verloren nacht op stalen bed.
Hoe meer slijm en hoestgebrei in de zalen.
Hoe meer verzuchtingen, krampen en ziekenstrijd
Sommige zielen geven het op, anderen dreigen opstandig te worden, weer anderen beminnen hun ziektekruis.

En zoete engeltjes in lila jurkjes brengen ons lepels voor onze mond met heel nare bittere medicijnen
Vies maar reinigend voor onze ziel

Schrijver: cornil, 11 juli 2011


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 860

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
11 juli 2011
Email:
hmessielive.nl
Hard en vol werkelijkheid! Niettemin hoop voor een beter later.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)