Hartenkreten

hartenkreet (nr. 34.953):

Hemelvaart

Het trio aapjes op de schouw
dat altijd alles braaf geslikt had
was het doof en blind zijn zat
en nam de zwijgplicht ook niet meer zo nauw.

Ook buiten was het over met gedogen
Bevrijd van roze, wit, pluche ultramarijn
had de dageraad zich vol gezogen
met geelgroen, grijs en karmozijn.

Een bars palet dat niet viel in te tomen
en de zachte tinten in hoog tempo doofde,
was voor het vertrouwde in de plaats gekomen
en penseelde doodsverachting boven onze hoofden.

Zouden in dit dorp vandaag alle zieken zalig zijn verklaard
zodat ze met ontstoken pezen, etterende wonden
en alle andere onheilen in kaart
nu ten hemel konden varen vrij van zonden?

Ongewild keek ik het Dies irae in.
Eén handbeweging ter verlossing zou volstaan,
maar draaien van de blinden had geen zin
nu nuances niet meer leken te bestaan.

Ik was gestopt met me in kleur te uiten.
Ik koos voor zwart zover het oog maar wou
en ging me binnen op het stilste bed te buiten
in mijn nagedachtenis aan jou.