SMART
Ik zit op mijn knieën, ‘k hou me vast
aan de stenen rand die jouw laatste
bed omlijst. Wit grint glimmert in het
zonflikkerend licht, door het gebladerte
van de witte kastanje sporadisch doorgelaten.
Mijn tranen van krampende eenzaamheid druppen,
ze maken tijdelijke vlekjes op het grijze marmer.
Ik probeer met je te praten, maar mijn keel stokt.
De verwelkte bloemen van de achtergelaten groet
neergelegd door gewoon met hun leven doorgaande
andere mensen, maken dat ik me nog eenzamer voel.
Wat moet ik toch nou…. zonder jou……
Geplaatst in de categorie: overlijden