Hartenkreten

hartenkreet (nr. 35.784):

Verloren wens.

Ik voelde mij tenslotte heersen over een zwak volk
Dat zelfs verlaten was door God en Zijn kudde.
Zelfs de duivel vond het niet de moeite waard
Ons hierover te veroordelen of te prijzen.

Het volk verzwakte erger onder mijn leiding,
Het werd zelfs laf en lui ondanks mijn ambities.
Terwijl intussen God en Lucifer zich liever focusten
Op helden of pathetische verliezers elders.

Had het zwakke volk mij uitgekozen voor een reden?
Was ik briljant uitgekozen juist alleen voor hen?
Ik predikte toch vurig saamhorigheid en liefde,
Maar verder kon ik ook niets verzinnen.

Vlaggen wapperden niet meer fier in de wind,
Dat was ook niet meer mijn bedoeling.
Gejuich en overwinning hadden we ook niet meer nodig,
Dat hadden we wel gehad.

Slapen, pappen en nat houden, rustig aan.
Gelukkig zonder realiteit leven, en geen als zodanig als doel bedacht.
Slechts dromen, vooral dromen van liefde en respect,
Zelfs wakker moeten we dromen om te

Kussen, vrijen en omarmd te worden met natte ogen,
Welke blij hoopvol knipperen en wachten.
Een schouder, een houvast van troost omhelst
De lieve liefde als enige nood zoet gewenst.

Tevergeefs verkondigde ik mijn ideaal aan het volk,
Over liefde, rust en houvast en berusting.
Beschimpt, beledigd en verontwaardigd werd mijn visie
Terzijde en als quatsch betiteld afgewezen.

Totale oorlog was hun enige optie en remedie,
Zwakte om te buigen in kracht en trots.
Waarom zouden we kiezen voor vrede
Terwijl we God en Lucifer kunnen betrekken

In een allesoverheersende euforie en ondergang?