inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 36.122):

Friesland in de winter

En dan is het elfstedentocht, ook nog dankzij de friezen wakjes voor de vissen
De friezen eten patat met appelmoes aan hun friese patatkraampjes op het ijs.
De friezen zijn preciezen.
Ze weten gelukkig hoe het hoort.

De kaatskoning met de grote heilige overwinningszilverenbal
uit Friesland is er ook.
En moeder maan maakt haar haar los boven het ijs.

Een vrouw lakte haar teennagels met nagellak bij een wak.
En een bonk reed pardoes op de bonkervaart tegen haar aan.
Per ongeluk.
Hij reed haar volledig omver en hij brak er de benen.
En zij die niet schaatsen kon haar tenen.

Hij droeg bloemen van moeder.
En die stonden nu op de ziekenhuiskast.
Hij met gebroken benen in het gips.
Zij naast hem met haar tenen gebroken gespalkt met spijkers hard en zeer.

Ze schreiden van de pijn gezamenlijk gedeeld.
En hun harten versmolten.
Haar tenen werden weer beter maar nimmer kon ze meer dansen.
En zijn benen genazen maar nimmer kon hij meer OP HET IJS sjansen.

Nu op het friese ijs stonden ze later met hun kindjes sneeuwpoppen zo mooi.
Hij bakte patat met appelmoes.
En zij vulde de bekertjes met jenever.
De kaatskoning met zijn zilveren bal om zijn hals mat met moeders naaigaren het ijs.
Haar dikte en haar lengte.
En de rayonhoofden maakten de centimeterrol los.

De friese tandarts trok heel wat kiezen op het ijs.
Ja want sommige schaatsers kregen kiespijn.
En Joris driepinter schonk aan de kindertjes een glas melk.
Het ijs was lange sloot.

Lange sloot zonder einde.
Het ijs ging bijna tot in het oneindige door.
Tot in de zwartgevlekte friesekoeienweide.
Waar eenzame schaatsers met mutsen op van wol voor eeuwig leken te verdwalen.

De dood en de gesel joeg hen in het gezicht.
Hun voeten deden zo pijn van de kou.
Mannen en vrouwen met bijna bevroren lichamen die verder moesten.
Hun voeten gestraft en gebonden voor de tucht en niet terug om mogen naar moeder toe.

Oh lieve borsten van moeder, je houdt ze bedekt voor ons en je houdt je warme huisje voor me gesloten.
U wilt dat we lijden.
En strijden voor het Erekruis.

Vreedzaam ieder op zijn of haar manier.
En zwalkend en het hele lichaam in bebloede spalken.
Met zere voeten nat en koud moest het nog verder.
De kanalen helemaal dicht
met achter de oevers modder, suikerfabrieken, klaver bevroren en winterknollen voor het friese paard.

Steden met mensen met gezichten van geblazen glas lijkt wel.
En nederig worden.
Als een deurmat worden dat is mooi van ze.
Van de schaatsers.

Geen troetelhond op schoot.
Geen kachel.
Geen, niks meer.
Er is niks meer.

Een koude en natte schoot.
Over een bevroren sloot.

Als een baby na een pijnlijke en zware bevalling viel de schaatser over de finish.
Meteen in bed en verschoond.
De nachten van donkerte achter hen.
Lange nachten van wachten.

Als pijn getroost wordt dan is het fijne pijn
Er is toch een lieve God en Zijn heiligen gelukkig maar.
Koek was op.
De koek was op.

En dan behangt Liduina van Schiedam je uit de hemel met een KRUIS of je dat nu gelooft of niet.
OF SOMMIGEN HET NU SPORTKRUIS NOEMEN,of zilveren kruis,of elfstedenkruis, of juweel van Sneek, of akelige leeuwen
op een wapenschildkruis, of het kan wezen kruis en munt om het even.

Maar het is een lief fries kruisje.
Stil en sprekend.
Zilver als zeven sloten en zwart als de kou van de winter.
Met een liefdevolle bloeddruppel van je erin.
Als je liefde schonk.

Schrijver: cornil, 6 februari 2012


Geplaatst in de categorie: liefde

Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 675

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)