Hartenkreten

hartenkreet (nr. 36.395):

Verveling

Ik neig steeds maar weer naar verveling.
Aan verveling kun je niets doen.
Zo lijkt het.
Het is als een handvol wormen in je hoofd.
Die niet weg wensen te gaan maar doorknagen.
Totdat alle poten onder je stoel van zekerheden doorgeknaagd is.
En je ten val komt.

Verveling.
Die wormen in mijn hoofd zaaien de twijfel.
Twijfel aan alles.
En ook aan een toekomst.
Alles heeft geen zin.
En zo gaat de verveling.

De verveling begint en eindigt met twijfel.
En de twijfelzucht gaat door.
Je moet haar met de Heer stoppen.
Anders weet ik het niet meer.
Duizend doden sterven.
En door de bloem en de rank verdolgen worden.
Als stervende in een klimplant.

Ik weet het niet meer zo goed.
Als ik me verveel.
Dan voel ik dat ik of het goede niet meer doe.
Of dat ik te weinig in het goede doe terwijl ik bekwaam word geacht ervoor door de Heer.

Presteren, presteren is het credo
Ach en wee moeten we dan alsmaar presteren?
Presteren maakt mij zo nerveus en het lijkt dat hoe meer ik de prestatiedruk op mij zet uit afschuwelijk schuldgevoel en waardeloos zijn gevoel hoe meer ik stress genereer in hart, hoofd en ziel.
En als de deksel gestoomd en gepokt door mijn ziekte van mijn ziel valt stort ik moedeloos neer in de verveling.