IN HET TIJDLOOS VERSCHIET
Nadat het laatste woord gevallen was
zakte ‘t duister als een deken over mij
Wijl ik nadien die laatste woorden las
kwam ‘t einde stap voor stap naderbij
In het duister taste een hand naar mij
die stil in ‘t dodende duister schuilde
In het donker kwam de dood naderbij
en hij vroeg mij waarom ik zo huilde
Zonder woord verstond hij mijn hart
wijl ‘t weende van oneindig verdriet
Zacht verdreef de dood al mijn smart
en duwde mij in het tijdloos verschiet
Nadat ‘t laatste duister verleden was
gleden warme zonnestralen over mij
Mijn longen vulden zich met edelgas
daarna wist ik haar weer aan mijn zij
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 1 mei 2012
Geplaatst in de categorie: overlijden