Hartenkreten

hartenkreet (nr. 37.037):

NACHTELIJKE HARTSTOCHT

Onstuimig was haar liefde beslist
die ene nacht waarop wij minden
Buiten hingen slierten avondmist
binnen kon ik haar aaiend vinden

Hartstochtelijk eiste ze nog meer
haar lichaam begeerde ‘t van mij
Ik legde haar zacht in ‘t bed neer
streelde, als per ongelijk, haar dij

Kussen verslonden mij de mond
de maan straalde zacht zijn licht
’t Was eerlijk of de tijd stilstond
lippen aaiden haar ‘t teer gezicht

Vurig gloeide haar lichaam erna
als de zon al aan de hemel stond
Meteen een bad en als de weerga
zoeken tot zij haar kleding vond

Schoon en amper negentien jaar
wat een schoonheid was jij toch
Verliefd was ik op dat rode haar
en verliefd, dat ben ik altijd nog