LOVERBOY NAPIJN
Op haar blote voeten schreed zij
in haar veilige kamer op en neer
Ooit, lang terug was zij altijd blij
tot op die ene dag, deze ene keer
Haar gedachten landden in toen,
toen de liefde haar had verblind
Altijd droomde zij van zijn zoen
ze had echter..haar beul bemind
Na dat avondje heerlijk stappen
had hij méér van haar gevraagd
Bij ’t afwijzen kreeg zij klappen
waarna ze wreed werd ontmaagd
Schrik vulde daarna haar leven
ze vreesde zijn handen en roede
Al wat hij wilde moest ze geven
anders sloeg hij haar uit woede
Veel poen opbrengen, moest zij
elk uur bij een ander in het bed
Onder al de kerels, zonder kledij
voelde zij zich de smerigste slet
Toen ze eens dacht te vluchten
wachtte hij haar in ‘t donker op
Ze proefde de wrange vruchten;
een pak slaag en ettelijke schop
Op zekere dag was er deze man
die haar bevrijdde van haar juk
Zowat was het als in een roman
hij nam haar mee tot haar geluk
De pijn kwam bij ’t verwerken
elke avond, in donker en alleen
Ze voelde vaak ’t brandmerk en
niemand..hoorde ‘t stil geween
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 24 juni 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet