Hou van me!
Hou van me!
Ik bevind mij dagelijks in een stroom,
ikzelf gecreeerd.
Verstoten te zijn door de hand
die mij opvoedde.
Tevoren wetende niet aanvaard te zullen worden
door het heden van mijn bestaan.
Afgescheurd door het verleden,
niet begrepen door het heden.
Dat is mijn levenswandel
Doch gelukkig zijnde met de persoon
waar ik voor koos te gaan houden.
Het verdriet in mij opgekropt wordt sterker,
het gehuil intenser.
Het zien van mijn broeders
maakt dat ik me schuldig voel.
De warmte van "thuis" voelen
door gesloten ramen als ik heenloop.
Huilend.
Het gezelschap van vrienden
me niet begrijpend aanstarend
als ik over mijn gekoesterde jeugd vertel.
Verdedigend wat me dagelijks kweld.
Een zelf veroorzaakte pijn.
Brandend.
Kan ik ooit ongedaan maken wat geschiedde?
Kan dit komende wonder mijn pijn zalven.
Of veroorzaak ik bij diens innerlijk eenzelfde verdriet?
Het houdt me wakker.
Wie vangt me op?
Waar is mijn thuis?
Het enige wat ik vraag is: Hou van me!
Geplaatst in de categorie: verdriet