DAG MIJN LIEF

Toen de zon door de bomen scheen
zuchtte ik om wat er kwam, die dag
Ik dacht aan haar; aan het kille steen
waaronder dadelijk haar lichaam lag

Wijl de herinnering even verdween
loerde heimelijk reeds mijn realiteit
Elke dag alleen. Alleen maar alleen
die ik liefheb, was ik namelijk kwijt

In de verte wachtte ‘t hemelsblauw
koel, ondanks ‘t warm ochtendlicht
Koud zagen daar de druppels dauw
naar het koele traan op mijn gezicht

Toen de zon in de einder verdween
liet zij slechts haar eenzaam aan mij
Mijn tranen druppelden op ’t steen
Zo alleen, zonder haar..aan mijn zij

Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl

Schrijver: Ton Rijkers, 14 september 2012

schatrijkzeelandnet.nl

Biografie van deze schrijver

Dood Eenzaamheid Verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 1.113