Hartenkreten

hartenkreet (nr. 37.881):

De moed der wanhoop ( voor : R. en J. )

Als ik zonk, heel diep zonk
klonken Goden hun Godendranken
op mijn Goddelijk Gezang.
Wanneer de draken uit sagen
mij bestookten, nam ik mijn Vlijmscherp Zwaard
van Woorden der Geweten,
om hen te doen neerslaan, buigen.
Telkens als regen, bliksem en onweer,
orkanen en stormen opstreken, liet ik blijken,
niet klein te krijgen, worden of lijken.

Nee, ik stond op. Dan weer, als moed der wanhoop
mij naar beneden, in duistere spelonken leek te doen
verdwijnen...
was er dat éne Licht; o God, wèlk een Licht !

Het was en is mijn Licht. Het blijft het Licht,
dat een kaars aansteekt; ontsteekt !
Mijn Licht leerde ik ontdekken; de kracht ervan
te kennen...: door jouw Licht !

Het was de eer, het grote voordeel in mijn leven,
het geluk bij ongeluk,
Hoop keerde tegen Wanhoop...,
wànt mijn Licht was, werd alleen maar sterker,
naarmate ze jouw Licht herkende...,
zich versterkt, aangevuld voelde...
het is een Oneindig Verhaal.

Goedheid zal zegevieren.
Het Kwade vernietigt zichzelve.
Wíj zullen elkaar sterken.