Hartenkreten

hartenkreet (nr. 37.929):

De momenten van wanhoop

Er waren vele, vele secondes die langzaam
en traag wegtikten.
Er waren vele, ontelbare minuten, die
passeerden langs, en in mijn geest.
Het hart bonkte, het bloed stroomde,
met kilometers per uur, door mijn lichaam.
De ziel, vroeg zich, weifelend en twijfelend af,
hoe te volharden in rust en vrede.
De ziel bleef zichzelf, want ze had immer één reden:
verlichten van pijn en duisternis in haar grot.
De ziel blijft zichzelf met in het vooruitzicht:
licht voor andere lichten.
Zo simpel en zo moeilijk.
Aantrekkelijk en levensvatbaar.

Er was één maar..., en dat is:
het lichaam houdt eens op...
de ziel zwerft verder, ontbonden en ontdaan van haar taak.
Als, dan, het Aardse innerlijke leven mooi is geweest;
het was al bij al een schone zaak.