Hartenkreten

hartenkreet (nr. 38.410):

ZWERFPOES

Een mooi meisje uit een grote stad
zo’n stoeipoes op wie velen vielen
Die bezat een poesje, een zwerfkat
waarbij de mannen wilden knielen

Dikwijls zat ’t poesje voor ’t raam
verlangend naar eenieder te staren
’t Diertje voelde zich wat eenzaam
want ze zag kanjers door de haren

Iedereen die ‘t beestje wilde aaien
die moest aan de eigenaar dokken
alvorens zaden in de tuin te zaaien
Doch elk deed dit zonder mokken

Onverzadigbaar was het beest wel
die kon wel weken achtereen eten
Zij beschouwde eten als haar spel
hoeveel, moest zij toch zelf weten

Soms werd haar eten opgevangen
in een raar speentje, zonder gaatje
Dan zocht zij een nooduitgang en
als die ontbrak, dan was dat naatje

Toen eens een gozer had gewenkt
vulde haar mondje zich met water
Nee, zij voelde zich niet gekrenkt
vrouwtje nam de man, zij de kater

Zo genoot poesje ’t broek bestaan
met ieder halfuur een andere kater
‘t Meisje bleef voor elk openstaan
en hun memoires, die volgen later