STILTE OM TE SNIJDEN
Stilte heerste in die donkerblauwe nacht
de nacht van ‘t vreselijk eenzaam lijden
Die stilte hield het meisje in haar macht
het leek die keer een stilte om te snijden
Blote voeten op een koude ondergrond
als deel van de zichzelf opgelegde straf
In deze situatie, waarin zij zich bevond,
dacht ze slechts aan sterven en het graf
In de lade ontbrak alles wat scherp was
alle messen, ze leken ergens verborgen
Sedert de laatste keer, die zo diepe kras,
ging mama gebukt onder grote zorgen
Haar lichaam, aan het snijden verslaafd
hunkerde naar ‘t mes als nooit tevoren
Straffen was juist en werd gehandhaafd
innerlijk kon ze het eigen vonnis horen
Één scherfje glas had nog geen ontdekt
ze had ‘t achter wat boeken opgeborgen
Dat plekje leek waarachtig super perfect
Dàt scherfje zou zij zich maar bezorgen
Stilte heerste in die donkerblauwe nacht
de nacht van ‘t vreselijke eenzaam lijden
‘t Rode traan waarnaar ze had gesmacht,
drupte in de stilte, de stilte om te snijden
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 19 december 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet