Hartenkreten

hartenkreet (nr. 38.810):

Gevogelte

Een dood vogeltje pronkt met een gevallen pen
Die tot voor kort nog liederen in zijn aderen grifte
Dwarrelend streek het papier op haar neer
De liederen waren dood

Daar waar zojuist de kat nog had staan dromen
Was het leeg, gevoeld en ondoordacht
Mijn hand lag open, voor iets nieuws dat
Niet te pakken was, onverstoorbaar ligt de vogel voort

Waarom zijn de bomen zoals ze zijn, kan men ze niet verlaten
Zonder te weten dat alles op den duur toch wel sterft
Gevlogen woorden schieten door haar strot
Geen moment dat haar bezielt
en ze loslaat om zich verder los te wreken
Haar hartslag bonkt gedwongen verder, alsof het onweert