Mijn lichaam.
Soms doe je niet wat ik wil en maak je mij van binnen even stil.
Je laat me de diepte van het leven voelen.
Niet makkelijk wat ze met verwaarloosde tuberculose bedoelen.
Zal het ooit nog zo zijn?
Alleen lachende dagen zonder pijn.
Niet te bevatten maar toch blijven hopen bijna 8 jaar lang met opgeheven hoofd door gelopen.
Bidden voor de wonderen van het leven.
Dankbaar voor wat mij wel is gegeven.
Niet perfect maar dat hoeft ook niet.
Mag ik zijn wie ik ben met een sterke geest die mij nimmer verliet.
Door de ogen van de schepper probeer ik te kijken.
In een proces dat we samen doen ik goddelijk gelukkig ben en u niet van mijn zijde zal wijken.
Geplaatst in de categorie: emoties