Hartenkreten

hartenkreet (nr. 39.138):

dat waren pas winters

Ze wist het nog heel goed omdat het
een zaterdag was. Vader ging elke
week naar de markt en een enkele
keer daargelaten ging zij altijd mee.

Deze zaterdag was het zo koud dat
vader eigenlijk niet wilde dat ze hem
vergezelde. De ijsbloemen stonden
dik op de ramen.

Uiteindelijk kreeg ze zoals meestal haar
zin en ze werd helemaal ingepakt achter
op de fiets gezet. Zo veilig als dat altijd
voelde achter vaders rug.

Ze keek dan ook altijd of men hen wel
goed zag maar dit keer was het
gemeen koud. Ze wilde naar huis terug
Vader haalde snel wat hij nodig had.

Haar moeder plukte de jas van haar lijf.
Ze moest afstand houden en mocht niet
te dicht bij de kachel komen staan
voordat er weer leven in haar vingers kwam.

Haar vingers tintelden, grote tranen langs
haar wangen. Pas toen ze groter was wist
ze hoe koud vader het moeten hebben
gehad. De wind, de sneeuw, de vrieskou.

Och vader, lieve schat.

Weer lekker warm, met hete chocomel in haar
handje, kroop ze bij vader op schoot.
Met haar krullenkopje tegen zijn schouder
geleund, beloofde ze hem plechtig volgende
week weer mee te gaan.

Ik luister glimlachend naar verhalen
over de koude winters van nu,
neen zeg, barre winters heb ik beleefd
maar met een vader als die van mij,

was alles altijd half zo erg.