onvoorwaardelijk
Hoe vaag kan het leven zijn; dat je niet goed meer weet wat je nou voelt, denkt en moet doen.
Die momenten samen, fijn, verwarrend, pijnlijk, maar ze zijn er en moeten er toe doen.
Het besef dat ik je niet meer kan vasthouden, je liefhebben, je laten weten, merken dat ik zoveel om je geef.
Die momenten herbeleven in gedachten, soms nog even echt als waarachtig maken toch dat ik leef.
Samen zijn, samen leven is de diepste wens, ik zonder jou, jij zonder mij zijn wij niet echt mens.
Toch ergens ook de hoop op verandering, een schifting, een nieuw begin.
Iemand anders die die passie laat opbloeien? Of is dat waanzin?
Ik kan blijven hopen, mag dromen en denken dat het kan.
Ik heb het gezien bij anderen maar... zonder jou voel ik me heel wat minder man!
Geplaatst in de categorie: ex-liefde
vrouwelijke kant in dit proces. Aantrekken en
afstoten: krachten en energie... niet altijd
rationeel, maar soms sterker dan de mens is.
Vrede en onvrede, totdat nieuwe banen zich
blootleggen. Dat is het dan.