De kleine kamer, altijd
Als ik boos of verdrietig was
en ik mocht en kon mij niet uiten,
dan trok ik me terug in mijn kleine kamer.
Als ik niet serieus of begrepen werd
keerde ik terug tot mij.
Telkens terug tot in die kleine kamer
met schemer: niemandsland
tussen leven en dood.
Ongrijpbaar voor wie dan ook of wat dan ook,
hoog contact met eigen ziel: nog altijd dichtbij
eigen liefde en stille vrede.
Onomstreden.
Mijn kleine kamer verdroeg mijn angst, zorgen
en haat vanuit onmacht.
Ze bewerkstelligde veiligheid en eigenheid.
Transformeerde diep verdriet en pijn, van mezelf
en andere mensen, tot een nieuwe manier van zijn.
Een oud gedicht met nieuw licht
van getuigenis.
... Bij bepaalde situaties is tot elkaar komen moeilijk, zelfs gevaarlijk. Ik verkies dan stilte boven 'oorlog'.Altijd zal ik eerder "een stap terug doen dan vooruit".Want ik weet hoe het voelt als iemand over mijn grenzen heengaat... ...
Schrijver: Petra Hermans, 12 maart 2013
live.nlGeplaatst in de categorie: moraal
Moraal
196
Geef je reactie op deze inzending:
Het leed van de wereld, en dat is enorm, is echt veel te groot om op jouw schouders te nemen...! Dit wordt ook niet van jou of mij verwacht. Van belang is, dat je als mens altijd ruimte in jouw hart creëert. Een plaats voor degene die (even) een schouder nodig heeft.
Mooi verwoord, deze bevoogdende Hartenkreet...! Jij begrijpt dat ik die zin hiervoor zuiver positief bedoel. Het leed van de wereld is slechts op te lossen als alle neuzen dezelfde kant opstaan. Jij, ik en iedereen weet dat dit voor altijd een utopie zal zijn. Dit is natuurlijk jammer, maar helaas wel de realiteit; de geschiedenis heeft dit bewezen en de toekomst zal dit naar alle waarschijnlijkheid jammer genoeg kopiëren...
woorden. Helaas is "de kleine kamer" niet alleen
een beeld, maar realiteit ( geweest )! Pure
realiteit...