Wij
Slaap zacht, wacht en wacht
de dagen wiegen in voorlopig getreuzel
verdoven de pijn van het eenzaam
oorverdovend langzaam ontwaken
uit een zekerheid dat wellicht verlaten
van ooit tedere warmte niet anders kan,
verandering en het haast vaste weten
dat duidelijk in mij weerklinkt
ga beginnen met beminnen
wat ik als landschap heb geschilderd
mezelf en elk ander oneindig verbonden,
weidebloemen in een lief vergezicht
Geplaatst in de categorie: maatschappij