Hartenkreten

hartenkreet (nr. 39.513):

Negen tijdloze dagen

Hij moest stil zijn en wachten in de
duisternis. Hij moest erin berusten,
dat zijn verstand tijdelijk in verwarring
verkeerde, dat hij geen kracht meer vond
die zijn handeling in beweging bracht.
Hij lag in de hel en moest dit scotoom
van zintuigen en verstand aanvaarden,
niet met woede en angst, maar met
acceptatie en dankbaarheid.
In de derde nacht van de limbus trad er
verandering op, een nieuw gevoel werd
geboren, niet een nacht van afschuw en
wanhoop, maar een nacht die straalde in
het verborgene.
In die negen tijdloze dagen dat de weg naar
herstel zou gaan duren, werd hem alle hoop
ontnomen, werd hij vernederd, was de hel
gruwelijk en onuitsprekelijk, maar in de
ontmenselijking kwam verandering, een
gezuiverd gevoel gaf hem gaandeweg zacht en
vriendelijk in duizendvoud een nieuwe
gedaante terug!