Onze vlag.

Kostbaar geschenk
van oude vriendin:
zelf uitgestoken stekje uit bos,
in jampotje,
wortelt in mijn keuken.
Blij plant ik het in mijn kale tuin,
begiet behoedzaam.
‘t Wordt een slanke berk,
buigzaam, rank en sterk,
laat zich door wind oostwaards wijken.
Zijn zilveren bladeren
beschaduwen de parkeerplaats
in zinderende hitte,
koele waaier.
Uit de verte tooit zijn herfstgeel
waar wij wonen.
Na 15 jaar hoog als ‘t dak,
trots als een vlag….

Tot rouw het huis omhult
en ook de berk niet meer wapp’ren wil,
maar ik zie het niet.
Pas als het in mijn tuin
flink stinkt, zoek ik,
ruik dat hij het is:
aan de achterkant
traant zuur sap.
Vingerdikke wormen
doorboren bast.
Hij wordt brozer met de dag.
Ik vrees dat storm hem breken zal,
onverwachts op de parkeerplaats smijten.

Ik zie me hem weer zagen,
tot kleine stukken hakken
en leuren met zijn hout,
maar niemand die het hebben wil.
Ik vul de vuilnisbak ermee
en bakken van de buren,
herhaal dit nog drie weken,
om van de resten af te zijn.

Maar steken bleven
zijn wijde wortels
en een stomp.

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 250