Hartenkreten

hartenkreet (nr. 39.714):

- hemelblauw -

je zit voorover in je stoel op wielen
hangt zwaar naar voren in je slaap
de nek valknakt haast los van boven
de rug daaronder als van een bultenaar
het grijze haar nog deftig in de krul
de handen rustend de polsen zwaar
zo zit je lijdzaam al de uren vol
en telt heel stil de grijze dagen rond
wacht dapper met geduld op ons
en rijgen zich de dagen vast aaneen

ik kijk eerst naar je door het raam
en kan er geen genoeg van krijgen
hoe vaak kan ik nog naar je kijken
even stilstaan voor ik weer naar binnen ga
ik kan het beeld haast niet verstoren
zoals je zit en wacht is welhaast heilig
hoe kan ik dat verbreken en verjagen
laat mij alsjeblieft dit uur verstillen
ik wil niet verder drijven in de tijd
want tijd zal jou straks op gaan halen

ik open zacht en zonder stem de deur
beweeg me kalm naar jou en fluister
het hoofdje knikt je draait naar mij
en kijkt verwonderd als een kind
mij aan met ogen grauw en leeg
je ziet me niet maar hoort mijn stem en
je gelaat breekt plots dan voor mij open
je hoort herkent een mens een kind
je ogen stralen purper hemelblauw
in kleur van mensen die snel sterven gaan

oh kon ik de tijd nog maar gaan halen
op golven drijven terug naar toen
ik zou je troosten stillen alles geven
je hals vast steunen je hoofdje strelen
de pijn in al je ledematen vangen dragen
je verdriet zacht wiegen en angsten weg verjagen
je baren tot een nieuwer mens met jonge leden
vrij van wachten, pijn en glasscherp lijden
kon ik daar en toen weer bij je zijn

kon ik nog maar even
jouw oneindig golvend lange lijden helpen dragen.