Gezichten

Toen ik op de wereld kwam,
wist ik niet hoe het gezicht zou zijn
van de stad waarin ik jaren leven zou.
En nu 'k er woon, verandert haar gezicht per uur,
door de bouw gewoon, maar ook door mijn humeur.

Toen ik op de wereld kwam,
had ik geen flauw benul van mijn gezicht
en door een waas van licht gewaarde ik vaag
mijn moeders lach.

Later toen ik dacht scherp te kunnen zien,
kon ik weer niet bedenken hoe de man eruit zou zien
met wie ik jaren leven zou en leven schenken.

En uit een ver en onbekend gebied
ontschoot zomaar het gezichtje van mijn kind
mijn eigen schoot.

En naar ver en onbekend gebied,
ging zomaar het gezicht weer van mijn kind.

't Is nu een foto aan de harde muur,
waar 'k verder naar zijn lach nog tuur,
doch transparant, zonder gewicht, in volle waarde
is opgenomen zijn gezicht door hemel en de aarde.

Als bloemen zijn gezichten,
die doemen op uit niets, die lachen en die stralen,
huilen of die balen om iets.

Als gezichten zijn bloemen en dieren,
de steden en landen,
ze sieren en eeuwig veranderen,
doemend op uit het Niets.

natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 185