De dichter
Als er iemand is die ik hartstochtelijk haat
dan is het de dichter met zijn zwets gepraat
Hoe hij moeiteloos in de alledaagse dingen
een magische wereld ziet om emotievol te bezingen
Dan voel ik me zo dom omdat ik niet voel
het "zijn" van pakweg een kikker in zijn stomme poel
En in zijn liefde altijd blank en schoon
een eeuwigdurend lied in perfecte toon
Laat nu mijn liefde onbeantwoord zijn
en eeuwigdurend alleen haar pijn
maar de bal slaat hij pas echt mis
als hij zegt hoe diep zijn droefte is
Mijn droefnis is hard en ruw en primitief
geen geromantiseerde schalkse dief
die 's nachts je rust verstoord
en een droom in stijl vermoord
Het is een monster dat op elk moment
waarop je maar even onwaakzaam bent
zijn klauwen verscheurend in je slaat
en je nooit zelfs de illusie laat
dat je ooit nog rust zal kennen
en ooit aan minder pijn zal wennen
dus dichter bespaar me uw kinderlijk gebleit
tot uw verdriet wat volwassenheid bereikt
echte pijn is niet te vangen
in gevoelige woorden en mooie klanken
dus zielige dichter, bol het af...
je bent voor 't leven, veel te laf.
en laat ons mensen rustig zijn
in ons leven, vol hard labeur en pijn
(en voelde u mijn wanhoop in dit gedicht
denk na, misschien bent u ook opgelicht)
Geplaatst in de categorie: algemeen
wanhoop
212
Geef je reactie op deze inzending: