In de nadagen van onze levens...
In de nadagen van onze levens...
liep ik daar onder bomen al dromend.
In de naweeën van de buik, het lichaam en de schaamte,
liet ik los, om mezelf en de ander te bevrijden.
Ik hield van ze, van elk mens... altijd en ooit geleefd!
Zovele avonturen had ik reeds beleefd...
Met de herfst, het oogsten, het sprokkelen van hout
om een mooi kampvuur aan te leggen
liet ik nooit blijken
hoe diep de stille liefde was; ik had alleen die
éne mens tussen handen... die éne mens in het hart.
Ik had gewacht tot de aankondiging, de beloning
...in de nadagen van onze levens.
... De loop der geschiedenis, individueel of collectief:
ìk ben er erg gevoelig voor! ...
Geplaatst in de categorie: mystiek