Bekentenis

Al één jaar leef ik zonder jou, met jou.
Al twee jaren beleefde ik avonturen
en mijn dromen, zonder jouw aanwezigheid.
Alle dagen gingen aan mijn voorbij
de seizoenen, het weder.
Er waren dagen dat eufemisme diep borrelde
van onder naar boven.
Maar door dat alles, wat leeg leek
en niet de moeite waard...
rijpte in mij een vrucht die haar kiem ontsloot.

Had ik hier op gewacht? Blijkbaar.
Al die jaren maakte ik vrij baan, voor die éne vrucht.
Het kon niet anders; het was en is zo sterk!

Vaak worstelde ik, maar dat wordt wat minder.
Vaak twijfelde ik maar wist stellig vast te houden
aan mijn ziel.
Juist het graven in mijn ziel, deed haar ontplooien!

Het lijkt eenzaam, maar niet helemaal.
Ik heb immers mensen aan de overkant wonen,
hier in deze straat.
Zéér goede en juiste mensen, die ik me vroeger
wenste! Geluk bij een ongeluk? Neen.

Een missie, een leven. Een hartstocht, die zich
meer deed en doet uitleven.
Een richting, een bekentenis die leeft om te leven.
Een leven om te geven om leven.

... Wat in mij leeft, valt niet te ontkennen.Met geen mogelijkheid. ...

Schrijver: Petra Hermans, 17 oktober 2013

worldpoet546live.nl

Individu leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 178