Hartenkreten

hartenkreet (nr. 40.947):

De strandjutters tegenover de zon

Daar staan ze weer
strandjutters
staan te staren
naar de zon
die ondergaat...
in de zee
En de zon die staart terug
naar de wereld
die ondergaat...
die ondergaat

De zon, zijn branderige droge ogen
zien aan de horizon van de wereldbol
de kwetsbaarheid van het vervuilde geheel
En hij trekt zijn conclusies:
Wat er van nature is neemt gedwongen af
wat menselijk blijkt is een afgedwongen toename
van schijn
van het wereld vervuilende
zoeken naar zichzelf
Ze noemen het “creatief zijn”

“Behalve die twee strandjutters”,
Denkt de zon,
“Die graven naar vroeger”

Daar staan ze weer
strandjutters
staan te staren
naar de zon
dat brandende lichaam
zonder blaren

En de zon die staart terug
naar wat een “wereld” heet
maar meer een schizofrene geest is
tot lichaam geworden
in een planeet met blaren van
brandende vragen...