Mijn stille roep
Er was geen adem om mee te leven.
Ik stikte bijna.
Iemand leek mijn keel dicht te knijpen,
mij aan mijn nek omhoog te tillen...
"Een volgende keer zou zich niet meer aankondigen;
nooit meer, zó ik besloot tijdens
die secondes, de stille tijd die wegtikte..."
Er was geen plek om in te leven,
zodat ik mezelf leerde
in de beleving van mijn hoofd te leven.
Al levend te leren. Dichterbij mijn ziel,
die ik gewoontegetrouw blijkbaar nog beter
kennen moest!
Er was evenmin een ruimte groot genoeg
voor mijn persoonijkheid.
Dus opende mijn hart zich in heel zijn breedte.
Het leven, dat ik eens zo vrolijk leefde
in zijn totale geheel, werd helaas opengereten
naar kanten, verlangens, wensen en mensen
die ik nooit herkende.
Het moest zo gaan opdat ik zou verlangen
alles één te maken in mijn scheppen
voor de schepping!
Ik heb niets beters te doen als dit.
Het antwoord met de vragen blijf ik trouw!
Ik houd simpelweg enorm van het leven op aarde.
Er is geen rand, geen grens of douane, die mijn streven
verder zal tegenhouden.
... Ooit, lang geleden, antwoordde ik op één onverwachte vraag,
mijn "ja". ...
Geplaatst in de categorie: spiritueel
bijna-doodervaring.
Mijn leven is sindsdien voorgoed veranderd: ik
maakte iets mee, dat zó geweldig anders is, als
de aarde!
Ondanks de ellende ben ik nog zéér dankbaar voor
deze gebeurtenis!
Het was onmisbaar geweest in dit leven van me.