De waterkant
Als kind speelde ik graag aan de waterkant
spelend met bootjes of steentjes scheren
altijd was er een buurvrouw aan de overkant
die, uit angst voor verdrinken of mij bezeren
mij waarschuwde voor de gevaren van de waterrand
geheel opgaand in mijn spel zag ik geen gevaar
de bootjes dreven onschuldig in de haven
toch kwam deze vrouw met een afwijzend gebaar
en dreigend met feiten die ik toen niet kon staven
mokkend naar huis, ze had het toch weer voor mekaar
met tranen vertelde ik thuis dat ze er weer was
hortend en stotend vertelde ik mijn verhaal
terwijl de fluitketel tekeer ging op het gas
vertelde mijn moeder onder al dat kabaal
dat haar zoon tijdens het spelen verdronken was
geschrokken van wat mijn moeder had verteld
en ontdaan over hetgeen dat er was gebeurd
heb ik later die dag bij haar deur aangebeld
ik begreep nu waarom zij zo was verscheurd
en beloofde haar dat ik voortaan zou spelen op het veld
het is niet altijd makkelijk om te accepteren
de achterliggende gedachte is onbekend
de eerste reactie is om te rebelleren
totdat je het verhaal en, de redenen kent
alleen dan kun je op gepaste wijze reageren
Geplaatst in de categorie: emoties