Raadsels
als het is zoals jij zei
leef ik dan in een leugen
van schaamte en een vleugje spijt
want niets lijkt mijn ruimte te doen vullen
de schreeuw van stilte
verlangen verdoezelt mijn denken
gelijk aan de schijnbeweging van de wind
de hoge bomen doet buigen
maar amper met de grond gelijk
en dan de stenen
welke ik voorheen over het zachte water
deed ketsen
scherpen nu de messen
en verroesten mijn scharnieren
ik ben verloren in een verloren land
waar niets van de stilte een waarheid kent
het zijn de schreeuwen die mij doen verlangen
naar een ruimte zoals jij zei
de schaamte en spijt
schijnbewegen mijn denken
verstrooid in de toppen
waar de bladeren hun blad omslaan
wanneer de grond realistisch dichtbij lijkt
en ik weet dat ik in tongval spreek
daar mijn tanden zijn versleten
en mijn kaken knakken
als vingers
gekruist
op hoop van bidden
is dat wat het is
de ruimte waar jij over sprak
daar de stilte een schreeuw is
en de leugen waarin ik leef
de waarheid bedenkt
Geplaatst in de categorie: emoties
overdenken
255
Geef je reactie op deze inzending: