Hartenkreten

hartenkreet (nr. 42.506):

De ontevreden roos

De ontevreden roos

Een vlinder fladderde rond een roos
die gans verlaten in een hoek te treuren stond
omdat ze vond
dat men haar schoonheid niet verkoos.

Waarom, zo sprak ze tot de vlinder,
sta ik hier gans alleen
en staan mijn zusjes in de tuin
gezellig in de zon bijeen?

Hier is het donker,
haast geen licht,
hier komen ook geen mensen
die bewonderend blijven staan
en mij wel zouden wensen!

Ik ben gedoemd om gans mijn leven
de schaduw te doorstaan
en om te zien hoe men misschien
steeds ongeacht voorbij zal gaan.

Nu sprak de vlinder met luide stem
de droeve roze aan,
waarom dat treuren en dat zeuren
doordat je hier alleen moet staan.

Vergeet niet dat de boze mensen,
met schaar of mes de tuin in gaan
en dat vele van u zusjes
slechts voor één dag te pronken staan.

En wat betreft de warme zon,
vergeet gauw u verdriet
want ganse dagen zonnestralen
verzengend heet op jou zien dalen
dat is toch ook het leven niet.

Geloof me vrij als ik u zeg dat,
die zich roekeloos geven
aan vreugde en intens genot,
U nooit gaan overleven!

Wees dan tevreden met u lot
mijn liefste roos…
en dank nu God,
die hier voor U een plaats verkoos.