Verscheurende waters
Heimelijke schimmen weerkaatsen over het water,
maar kwetsen kan je het water niet.
Je dolk rijt het water open,
maar het water zalft zichzelf terug in slaap.
Een slaap die ik niet meer kan vatten,
nadat de dolk der liefde, mijn hart heeft verscheurd.
En de wonde blijft open…
Na het nimmer uit mijn gedachte te wissen beeld,
van jouw weerkaatsing aan die oever,
echter niet alleen…
Maar in mijn hart, nooit meer met z'n twee.
Geplaatst in de categorie: verdriet