Hartenkreten

hartenkreet (nr. 43.601):

Een sprookje

In ’t dennenbos daar woonde bij een put
vrouw Jansje in een scheefgezakte hut
te samen met haar ouwe kater Piet
in arremoe, maar klagen deed ze niet.

Ook woonde er in ‘t bos een goede fee
-de elfjes noemden haar ons Tante Gré-
zij was met Jansjes eenzaamheid begaan,
en ging daarom een keertje bij haar aan.

Dus Greetje kwam bij Jansje op bezoek
en vond haar treurend in een donk’re hoek
van ’t hutje, met haar ouwe kat op schoot
die kopjesgevend wat vertroosting bood.

Maar Greetje zei: ~toe Jans, niet kniezen mens,
ik ben hier ter vervulling van jouw wens
en zit het allemaal een beetje mee
dan heb ik er wel drie, das één plus twee.~

Vrouw Jansje, wat verward maar blij verrast
wees Greetje naar vier appels op de kast:
~maak die van goud als ik je vragen mag,
dan heb ik een verzorgde ouwedag.~

Fee Greetje zwaaide met haar toverstaf
en vrouwtje Jans stond van verbazing paf,
de appels van het type goudrenet
die bleken plots in puur goud omgezet.

De tweede wens had Jans heel snel bedacht:
ze koos voor jonge meid in volle pracht.
Fee Greetje zei: ~het komt dik voor elkaar,
Pilatus-pas . . . je bent weer twintig jaar.~

Toen zei fee Gré: ~Jans denk nu heel goed na,
er rest je nog één wens voordat ik ga.~
Waarop Jans zei: ~het lijkt me toch wel fijn
als kater Piet een stoere bink zou zijn.~

Fee Greetje tikte even met haar stok
en Jansje zuchtte: ~tjeetje wat een brok.~
En Pieter vroeg: ~doet het je geen verdriet
dat jij me indertijd castreren liet?~