Hulpe-hopeloze beslissing

Al weken lag ze in het bed,
gewoon alleen maar ziek te wezen,
al weken werd ze lief verzorgd,
werd zelfs nog voorgelezen,
want zitten, ging niet meer.

Al weken stierf ze van de pijn,
dokter geef me wat,
geef me iets, doe iets!
Geen formulier had ze gemaakt,
terwijl iedereen toch wist,
zodra er geen kans op normaal leven is,
dan wil ik niet meer!

Al weken lag ze in het bed,
toen de arts kwam zeggen,
dat een ledemaat moest worden afgezet,
dat was de druppel,
dat was het laatste!

O nee, zo wil ik niet verder,
zo kan ik niet leven
met twee armen en benen
kwam ik ter wereld
en zo wil ik er ook weer af!

Niks geen amputatie,
da's een regelrechte straf!
Het einde nadert en ik ben moe,
' k wil naar mijn laatste plekje toe,
dus laat me geef me,
doe me niks.

Ik wil slapen voorgoed
en verder niks?
Zo kwam het afscheid,
met een vrolijke noot,
ze zei gedag glimlachte
voor ze d'r ogen sloot.

Een zucht en een broer
nam het boek, las haar voor
terwijl ze de lange tocht ondernam.

Een zucht ging door de kamer,
terwijl hij net
het laatste hoofdstuk begon.
Waardig ging ze,
zoals ze leefde en hield
tot het laatste
de regie in eigen handen!

... Waardig en sereen, ging ze voor altijd vanuit het aardse heen! ...

Schrijver: An Terlouw, 11 december 2014

an.terlouwcasema.nl

Dood regie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 678