Holle ziel
De leegte vreet mij langzaam op,
kijkend naar het duister.
Een ziel eens zo licht
springt zijn laatste sprong.
Gemotiveerd door liefde en geluk,
de laatste kus.
Verlangend naar vroeger
is het onmogelijk te stralen.
Ik wacht op een schouder,
een tedere lach.
Maar tranen glinsteren al,
als gebroken kristal.
Vastklampend aan herinneringen
blijf ik hangen in het verleden.
Maar angst voor de toekomst
Verpest al het fijne.
Alleen warme herinneringen,
Tot het einde.
Zie ook: https://twitter.com/JoranTibor
Schrijver: Joran Tibor de Jong, 16 december 2014
Geplaatst in de categorie: verdriet