Hartenkreten

hartenkreet (nr. 44.135):

Oudejaarsdag aan zee.

Het strand ligt er verlaten bij, alleen
een hondje snuffelt hier en daar.
Een vogel vliegt nog argeloos, op
de laatste adem van het jaar.

Ik zoek naar woorden in de zee
maar 't zand verdraagt mijn voetstap niet.
De vloedlijn wordt alsmaar verlegd
en 't strand blijft spiegelend geveegd.

Wat bracht de zee wat nam de tijd
te worden tot wat nimmer was.
Een ander lichaam voor een tijd
gerijpt door de omstandigheid?

Dan blinken schelpen even op
ik hoor de stille letters klinken.
Een traan in mij maakt zich dan los
als morgen, alles anders en
ook lichter is geworden.