Wat je met liefde is gegeven
Te vaak kon ik niet genieten van het leven.
De gedachte terug naar die emotie laat me nog trillen en beven.
Ik kon het leven niet aan en viel in een zwart gat.
Nooit het besef van de kracht die in me zat.
Alles gefocussed op schaduw en een zon die valt.
Niet mijn blik op wat te redden viel maar op wat al was verknald.
Ik voelde me als in een tunnel zoekend naar een straal van licht.
Alleen eerlijk gezegd wilde ik al niet meer al stond het in mijn zicht.
Ik zie mezelf nog lopen langs het spoor.
Zonder wroeging of twijfel van wil ik er echt vandoor?
Liep al op de rails en de trein kwam eraan.
Toen ik ernaast lag dacht ik dat is snel gegaan.
Ik merkte scheldwoorden op en wist ik ben nog wie ik was.
Wilde me snijden met rondslingerend glas.
Nog bozer werd degene die me had gered.
Teveel om voor te leven maat en zo was het maar net.
Natuurlijk wilde ik er op dat moment niet aan.
Vloekend van binnen dat de trein niet sneller was gegaan.
Razernij van binnen omdat de pijn bleef bestaan.
Toch hulp gezocht voor de mensen die achter me bleven staan.
Waarom bleven ze eigenlijk want zo'n fijn mens was ik niet.
Niemand is zichzelf wanneer er geleid word door verdriet.
Ik begon met rouwen en met therapie leek het te werken.
Het lukte stapje voor stapje de pijn te beperken.
Na een half jaar weer een echte lach.
Een nieuw begin op een voor mij oh zo fijne dag.
Ik voelde hoop die ik allang was verloren.
Vanaf dat moment werd ik eigenlijk opnieuw geboren.
Dag na dag minder pijn en minder boos.
Tot ik op een dag weer voor een vrouw stond met een roos.
Ik was tot over mijn oren verliefd wat voelde dat fijn.
Zoveel liefde dat we niet twijfelden ouders te kunnen zijn.
In plaats van een trein en een waarschijnlijke dood.
Zat ik 3 jaar later met een zoon op mijn schoot.
Ik ging leven voor haar en mijn kleine man.
Er ging een nieuwe wereld open van houden van.
De liefde bleef niet en veranderde beetje bij beetje.
Alleen werd ze zwanger van nog zo'n scheetje.
Het maakte niet uit ik kreeg er nieuwe liefde voor terug.
Zo puur zo krachtig kreeg rillingen op mijn rug.
Ik leefde voor mijn kids zij waren mijn geluk.
Alleen steeds meer afstand maakte mijn huwelijk stuk.
Ik pakte mijn spullen met een huilend hart en wilde zijn van steen.
Was doodsbang te leven zonder mijn kracht en moederziel alleen.
Alleen brak ik in wel duizenden stukjes op de grond.
Verwachte de gedachte want ik was echt gewond.
Ging terug naar de dag van de trein waar ik niet meer wilde leven.
Wist dat sindsdien het leven me 2 redenen had gegeven.
2 redenen die me altijd zullen helpen door te gaan.
Ik ben blij te zien dat ze me als papa zien staan.
De blikken in hun ogen en de liefde die ik voel.
Mijn kids zijn mijn kracht die ik bedoel.
Het leven is mooi want zelfs al kom je overal tekort.
Je leeft voor de keuze of je je ergens wel of niet instort.
Al stort je je erin dan gaat het vast niet altijd goed.
Toch voel je de adrenaline stromen door je bloed.
Door dat gevoel dat door je keuze word gegeven.
Heb je een mogelijkheid weer eens wat te beleven.
Zelfs wanneer je vatbaar bent voor vallende bladeren.
Je leeft want bloed stroomt door je aderen.
Je hart klopt en laat je door elke slag weten te leven.
Het wordt vanzelf beter als je niet afpakt... wat je met liefde is gegeven.
... Iedereen heeft zijn zware momenten in dit leven en staat dan voor een keuze... opgeven of doorgaan.Ooit maakte ik een keuze van opgeven en werd gered door mijn maatje en kreeg er na verloop van tijd zoveel voor terug.Leven is zwaar maar geef nooit op...al helpt mijn gedicht maar 1 iemand het niet te doen dan is het het plaatsen al waard. ...
Schrijver: Robin van den Heuvel, 20 januari 2015
gmail.comGeplaatst in de categorie: verdriet
liefde
488
Geef je reactie op deze inzending: