Triest
Schijnt de zon? Ik zie slechts wolken
Dik en donker, dreigend ook
Jij ziet nergens vuurtjes branden
O, maar ik zie ergens rook
Hoor jij weer de vogels fluiten?
Ik hoor niets, alleen kabaal
Want m’n Ik praat tot m’n Eigen
En het is geen mooie taal
Zegt m’n Ik dan tot m’n Eigen
’Idioot, die jij nu bent
Zo een onbenullig wezen
Heb ik echt nog nooit gekend!’
Maar m’n Eigen zal niet zwijgen
Die dient Ik weer van repliek
En hij antwoordt heel geladen
Met een ’Ach man, jij bent ziek’
En zo blijven ze maar strijden
Met elkaar en dat wel vaak
Met m’n Ik en met m’n Eigen
Is het echt een trieste zaak
Daarom wordt ik vaak verweten
Niet m’n Eigen, noch m’n Ik
Dat ik negatief en star ben
En dat ik mezelf verstik
Het is maar dat men niet doorheeft
En dat treft me toch het meest
Dat m’n Ik en ook m’n Eigen
Nooit echt vrienden zijn geweest.
Geplaatst in de categorie: verdriet