Het winterkoninkje
In de serre had ik jou gevonden
ik zag geen bloed en ook geen wonden
je ademde, maar veel te snel
de pootjes krommen ging nog wel
ik heb je op een doekje gelegd
en iets van "stoute poes" gezegd
die ons van dichtbij gadesloeg
en zag hoe ik je binnendroeg.
Of heeft het zonlicht je bedrogen
en ben je tegen 't glas gevlogen?
en helpt het als ik zachtjes praat?
in de hoop dat het dan beter gaat.
Maar al mijn goede zorg ten spijt
kreeg je het moeilijk na een tijd
ik zag hoe je je teentjes rekte
het rechter vleugeltje openstrekte
het oogje ging wijd openstaan
ik durfde niet meer weg te gaan.
Toen lag het pluimendonsje stil
zonder lawaai, zonder gegil.
Ik wou even geen radio horen
hier ging een heel klein hart verloren.
De poes die is het al vergeten
die krijgt meer dan genoeg te eten.
Geplaatst in de categorie: verdriet
Ook de foto mag er zijn.