Gewoon
Zo'n week waarin je eigenlijk niet echt iets hebt
om over te schrijven omdat je eigenlijk veel te veel
te schrijven hebt en je niet weet waar je beginnen
moet, laat staan dat je weet hoe je alles
wat in je beweegt, een plek moet geven.
Binnenin je schreeuwt het, van pure onmacht, maar
je weet, je kunt niets doen. Niets.
Gewoon maar doorgaan en net doen of alles gewoon is,
wat helemaal niet zo is, maar dat weet niemand, dus
gewoon doorgaan, gewoon gewoon doen, zoveel mogelijk
alles gewoon maar gewoon doen.
Net zolang tot alles weer gewoon is.
Maar je weet niet of het ooit nog gewoon wordt.
Geplaatst in de categorie: emoties
Ik mag dat wel, een beetje door filosoferen over een ~onnozel~ woordje.
Het brengt vaak onverwachte inzichten naar voren
Je Adriaan