De vleesetende plant

Wanneer er een beestje
naar wens, van buiten komt kijken,
de geleedpotige uitnodigen
om op het feromonen bedje
van condens neer te strijken

Ze lonkt, wat let je?

De randen van haar blad zijn scherp getand,
dit brengt ze ieder onbedacht diertje dan ook aan het verstand,
zonder een spiertje te verrekken.
Aan de lucht leek geen wolkje.
Keurig geland, klapt de deur op een kiertje,
begint het plafond naar beneden te lekken,
een kolkje in een kelkje.
Wie helpt je zoet miertje?

Zij heeft geen gebit,
maar is klaarblijkelijk fervent voorstander
van kukident
en heeft feitelijk haar eigen papiertje
met een patent.

De bladranden sluiten.
Ze zakken langs elkaar als tralies
van een groene grijpgrage tengel,
die plakt en kies smakt op iets onbekends.
Maar liefst miljoenen smaken schuilen
in ieder dieet, en ontwaken desgewenst
alsof een engel ze over je tong heen plenst.

Zoveel wezens, zoveel smaken
en zoveel gegevens tussen je kaken.

Tussen de verloren levens prijkt zij,
bijna beslecht pleit,wel bekomen,
met hier en daar een lijk,
niet om bij weg te dromen.
Wat je zegt,
de gegevens zijn slecht.

Het rook zo lekker,
maar wat een pech,
een pasje over de drempel,
een dagje binnen gebleven
en warempel, de tijd is verstreken
en je bent weg.
Er blijft niets van je over,
je krediet en je pasje
liggen in een plasje,
je poging weer weg te gaan zweven tussen het lover
maakt je nu een fantastje,

Ze zal jou verteren,
langzaam maar zeker wordt je weker.
Je had je weg moeten scheren,
maar dit te zeggen nu het door u niet na is te streven,
of te weerleggen,
zelfs niet als tot slot
de plant plots kotsmisselijk van u wordt,
ligt u in de plakkende kots,
is het rotten tenslotte
en ben je de klos.