Ik ben gewoon een waardeloos mens
Ik heb slechts friemelvingers, friemelvingers.
Soms net genoeg om bevend een gedichtje mee te schrijven.
Vaak gaat het over niets.
Ik heb slechts friemelvingers, friemelvingers.
Omdat ze zulke friemelvingers zijn glijden ze maar wat doelloos over mijn haar op mijn hoofd.
Dan zijn het strijkvingertjes.
Strijkvingertjes.
Nu ik heb ook friemeltenen, friemeltenen.
Het enige wat ze een beetje kunnen zijn mijn voeten helpen bij het lopen.
Ook dat lopen van mij is beven.
Onzeker zet ik met moeite en beven voet na voet.
Ik voel me als een aal.
Die uit een sloot komt en niet lang kan leven op het droge.
En al slingerend op haar alebuik, glad en koud haar wegje zoekt naar een andere sloot om daar weer te kunnen leven.
De zon is mijn vijand.
En de gewone mensenmenigte mijn schrik.
Ik ben niet zo sociaal.
Ik friemel mij een beetje door het leven.
Ik ben te voorzichtig.
Schuw.
En niet gewichtig.
Schichtig.
Ik heb berichten voor iedereen.
Op mijn hurken in gebed ben ik goed van hoofd tot tenen.
Verder ben ik maar een waardeloos mens.
Geplaatst in de categorie: ziekte