Kam je haren

Zo breekt de pleuris uit, ontploffen op scherp gezette granaten met een oorverdovende knal. De schokgolf galmt door kieren en gaten, muren bloeden, het ontspoort en het is nauwelijks nog te stelpen. Dan spreekt de stilte met de kop vol marcherende soldaten.

Achter die gedroomde heg, zag men een rozentuin, netjes gesnoeid, ingeperkt en torste men het broeiende onkruid verzwegen zoals in die jaren. Op dit perron stappen de passagiers uit maar blijven zitten tot het einde der tijden. Deze trein rijdt op doornen slechts op halve kracht.

Vergeet dit huichelachtige nest, het is bevuild! Vergeet het! Dit is maar een lichaam dat even zijn plek verruilt. Muren zullen zwijgen. Dat front daar is het slijk der aarde. Vergeet het, hijs je zeil, vang de wind, doe je jas recht, was je handen, spreek het uit, snoei de roos, op deze wissel kam je je haren...

Schrijver: De hertog, 16 oktober 2015

Dichter.bij.de.hertoggmail.com

Conflict

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 213