Hartenkreten

hartenkreet (nr. 46.280):

Blijvend van aard

Kolos was mijn naam
uit 't diepste van de aarde eens gewrocht
de handen groot, vol kracht en faam
en staande met de armen wijd geheven.

Beschutting bood ik wie het zocht
voor zonnesteek, of storm en regen
en vele wegen hebben naar mijn staat geleid
symbool van kracht en moed, om naar te leven.

En meende altoos er te kunnen zijn
als vorst die nut en noodzaak diende
bewaken en een baken zijn
voor hen die dwaalden of die vielen.

Miljoenen jaren, was mij toegezegd
ondenkbaar lang, het heeft zijn grenzen
want al wat is, het zal aan tijd gebonden zijn
zoals een schaduw trekt over de velden.

Zo viel de tand van tijd mij aan
de eerste daad, mijn huid verweerde
een eerste steen die brak en viel, hield
door de eeuwen heen, dit alles gaande.

Vernield werd ik tot stof en zand
en weggevoerd uit 't hoge land
mijn ik verbrijzeld en de handen, faam ontnomen
dit alles aan de zee gevoerd, als einde.

Eens was ik Kolos met ontzag
nu lig ik, als zand en strand
als waker voor het lage land
mijn zand, het groeide uit tot duinen.

En altijd speelt een kinderhand
met water, wind en zand
en hoort nog steeds de oude vraag
wat wil jij worden, later?