Hartenkreten

hartenkreet (nr. 46.412):

de brug

langs de geroeste golven in de rails
op bielzen groen en geel van mos
slenter ik in zacht’ gedachten speels
vol met verwarde vragen door het bos

de krakende kracht van oer oud hout
draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal
de gebroken brug, op palen ooit gebouwd,
al jaargetijden lang gestut van wal tot wal

verweerde bielzen vormden ooit een beukenboom
staande balken steunden de stalen reeks op stoom
door strakke samenwerking van natuur en mens
werd afstand overbruggen een te vervullen wens

‘k verdwaalde in dit ingewikkelde gebeuren
‘k wilde heel snel uit dit donk’re doolhof rennen
een bos dat heeft bepaald geen buitendeuren
wel dicht struikgewas en honderdduizend dennen

de bomenrand brengt mij straks het late licht
dat alles hier in tijd zeer groots deed groeien
het spoor sluipt zeer langzaam uit mijn zicht
het spel van bewegende geluiden blijft me boeien

‘k herkende plots niet meer de kleuren van het blad
‘k vergat ook de gore geur van resten rottend hout
‘k zocht tevergeefs naar sporen van een platgelopen pad
waardoor mijn geest vertroebelde in ’t woeste woud

waar zal uiteindelijk de dolende rit mij brengen
welk vreemd gevoel maakt mij zo vragend wakker
verbazing en verdwazing laten zich moeilijk mengen
mijn geest ontspoorde in de naast het bos gelegen akker